Bij het ingaan van de eerste lockdown en een heel seizoen met afgezegde concerten kwam Frédéric Leibovitz van Cezame Music Agency bij bassist Renaud Garcia-Fons met het idee om opnieuw een thematisch album op te nemen zoals Renaud 10 jaar eerder had gedaan met Méditerranées, en dan ook nu gebaseerd op de contrabas met de naam “Cinematic Jazz”. In eerste instantie werd er gedacht aan de ‘film noir” uit de jaren ’50 en ’60 waarin de contrabas een belangrijke rol speelde om de spanning, de achtervolgingen en de angst voortreffelijk weer te geven. De contrabas is daarvoor een veelzijdig instrument met alle diverse klanken die daarmee kunnen worden voortgebracht. De contrabas kan natuurlijk pizzacato worden gebruikt oftewel geplukt maar natuurlijk ook gestreken als een viool en ook pizz d’arco oftewel slappin’ bass waarbij de snaren tegen de klankkast slaan, slappin’ the bass, zoals Slam Stewart en Major Holley in de jazz en diverse bassisten in de Rock & Roll en Rockabilly dat deden.

Behalve de contrabas zijn hier nog te horen: drums, vibrafoon, zang, percussie en incidenteel een piano, maar het geluid centreert zich rond de contrabas. Het resultaat van dit, ik verklap het nu al, uitermate geslaagde idee werd vastgelegd in twee cd’s , getiteld “In a jazzy mood” en “In a spirit of travel” , twee keer 22 nummers die variëren van nauwelijks twee minuten tot ruim 4 minuten. Een gewaagd idee dat mede door de korte duur van de nummers als een geslaagde commercial uitstekend werkt. Het idee over achtergrond muziek bij films werkt inderdaad, net zoals bij het beroemde Ascenseur pour l’echefaud van Miles Davis. Het is uitermate knap hoe Renaud hierin slaagt om twee albums met de titels “In a jazzy mood” en “In a spirit of travel” zo succesvol te vullen met zijn bijdragen op verschillende bassen, percussie, stem en keyboards.

In samenwerking met Stéphan Caracci op drums en vibrafoon en Solea Garcia-Fons als zangeres maakt hij hier in totaal 44 muziekstukken met zulke verschillende muzikale stemmingen die stuk voor stuk weten te boeien. Ik zal hier niet alle titels vermelden, maar ze spreken voor zich. “Jungle Drums, Swinging Bass”, “Down Home Blues”, ”Like a Déja Vu”, “Long Distance Run”, “Jewish Tarantella”, het zijn allemaal kleine juweeltjes die uitermate geschikt zouden zijn als commercials, alleen de muzikale kwaliteit is daarvoor veel te hoog voor het reclame publiek, helaas geldt dat niet voor het stemrecht.

Heel fijne muzikale uitstapjes van deze superbassist, ik kende hem nog niet, maar hij heeft toch al een twintigtal albums op zijn naam staan plus diverse samenwerkingen met anderen, die kloof tussen Frankrijk (en België) qua jazz moet toch eens nodig beslecht worden !

Jan van Leersum.